Wernisaż wystawy Karagöz prezentującej lalki Cengiza Özek - mistrza tureckiego teatru cieni Karagöz, lalkarza, popularyzatora sztuki teatru cieni, dyrektora Międzynarodowego Festiwalu Teatru Lalek w Istambule, a także:

• tradycyjne, oryginalne lalki z XIX i początku XX wieku
• tradycyjne narzędzia jakie są wykorzystywane do ich tworzenia
• przykłady obrazujące różnice teatru cieni u Mameluków i w Turcji
• ilustracje karykatur Karagoza

Według tezy najbardziej cenionego badacza teatru, prof. Metin Andego, teatr cieni dotarł do Turcji w XVI wieku za sprawą mameluków. Tezę tę wywiódł z historii opisanej przez arabskiego historyka Mehmeda Ahmeda Ilyasaul-Hanefiego. Oto ona:

"Po podboju Egiptu, sułtan Selim 15 kwietnia 1511 roku powiesił sułtana mameluków Tumanbaya II. To wydarzenie zostało przedstawione jako spektakl teatru cieni w pałacu na wyspie Roda na Nilu. Sułtan bardzo zadowolony nagrodził lalkarza 80 złotymi monetami i szatami, a także powiedział: "Jedź ze mną gdy będę wracał do Konstantynopolu, chcę aby mój syn także mógł cieszyć sie tym spektaklem"".

Rok 1517 jest uznawany za datę przybycia do Konstantynopola teatru cieni jak i datę zakończenia wojny Osmańsko-Mameluckiej i powrotu Sułtana do domu.

Wystawa Karagöz prezentująca lalki Cengiza Özek - mistrza tureckiego teatru cieni Karagöz, lalkarza, popularyzatora sztuki teatru cieni, dyrektora Międzynarodowego Festiwalu Teatru Lalek w Istambule, a także:

• tradycyjne, oryginalne lalki z XIX i początku XX wieku
• tradycyjne narzędzia jakie są wykorzystywane do ich tworzenia
• przykłady obrazujące różnice teatru cieni u Mameluków i w Turcji
• ilustracje karykatur Karagoza

Wystawa jest imprezą towarzyszącą XI Międzynarodowemu Festiwalowi Teatru Lalek i Animacji Filmowych dla Dorosłych - Lalka Też Człowiek 2016.

Teatralny video-klip w którym kompozycja muzyczna Mortona Feldmana "Rothko Chapel" została skojarzona z obrazami inspirowanymi malarstwem Marka Rothko.

Punktem wyjście spektaklu Rothko Chapel jest ponowna ocena słynnego zdania niemieckiego filozofa Theodora Adorno wygłoszonego w 1949 roku: "pisanie poezji po Auschwitz jest barbarzyństwem". Tym stwierdzeniem filozof rozpoczyna analizę roli i znaczenia estetyki dla ludzkości w zderzeniu z przerażającymi czynami, jakich się ona dopuściła w czasie II wojny światowej.

idea Sjaron Minailo
światło Maarten Warmerdam
produkcja Studio Minailo / Feikes Huis
zdjęcia Saris & den Engelsman

Teatralny video-klip w którym kompozycja muzyczna Mortona Feldmana "Rothko Chapel" została skojarzona z obrazami inspirowanymi malarstwem Marka Rothko.

Punktem wyjście spektaklu Rothko Chapel jest ponowna ocena słynnego zdania niemieckiego filozofa Theodora Adorno wygłoszonego w 1949 roku: "pisanie poezji po Auschwitz jest barbarzyństwem". Tym stwierdzeniem filozof rozpoczyna analizę roli i znaczenia estetyki dla ludzkości w zderzeniu z przerażającymi czynami, jakich się ona dopuściła w czasie II wojny światowej.

idea Sjaron Minailo
światło Maarten Warmerdam
produkcja Studio Minailo / Feikes Huis
zdjęcia Saris & den Engelsman

Karagöz (po turecku czarnooki) i Hacivat (skrót od "Haci Ivaz" co oznacza "Ivaz pielgrzym"), to wiodące postaci tradycyjnego tureckiego teatru cieni.

Głównym tematem spektakli jest interakcja pomiędzy tymi dwoma kontrastującymi charakterami głównych bochaterów. Są absolutnymi swoimi przeciwnościami:
Karagöz reprezentuje wulgarnego choć sympatycznego prostaka, zaś Hacivat - układny mądrala - należy do wykształconej klasy i posługuje się literackim językiem.

Choć Karagöz jest predystynowany do tego, by być popularną postacią wśród prostego ludu, to Hacivat zawsze jest tym, który utrzymuje wysoki poziom sztuki. Choć Karagöz zawsze wspiera bogatego i mądrego Hacivata swoimi prostymi radami, ten omamiony chęcią szybkiego wzbogacenia się, za każdym razem ponosi porażkę.

W spektaklu pojawiają się także tancerze i całe mnóstwo róznych postaci nie tureckiego pochodzenia: Arab, który nie zna tureckiego, czarnoskóra służąca, strażnik Albańczyk, Grek - zazwyczaj lekarz, Armeńczyk - właściciel kantoru, Żyd - zazwyczaj złotnik, Gruzin - przewoźnik oraz Irańczyk recytujący poezję.

Spektakl kończy konkluzją - Hacivat krzycząc na Karagöza wmawia mu, że niszczy wszystko, czego się dotknie, a Karagöz odpowiada:
"Niech moje grzechy będą odpuszczone".

Teatralny video-klip w którym kompozycja muzyczna Mortona Feldmana "Rothko Chapel" została skojarzona z obrazami inspirowanymi malarstwem Marka Rothko.

Punktem wyjście spektaklu Rothko Chapel jest ponowna ocena słynnego zdania niemieckiego filozofa Theodora Adorno wygłoszonego w 1949 roku: "pisanie poezji po Auschwitz jest barbarzyństwem". Tym stwierdzeniem filozof rozpoczyna analizę roli i znaczenia estetyki dla ludzkości w zderzeniu z przerażającymi czynami, jakich się ona dopuściła w czasie II wojny światowej.

idea Sjaron Minailo
światło Maarten Warmerdam
produkcja Studio Minailo / Feikes Huis
zdjęcia Saris & den Engelsman

Wystawa Karagöz prezentująca lalki Cengiza Özek - mistrza tureckiego teatru cieni Karagöz, lalkarza, popularyzatora sztuki teatru cieni, dyrektora Międzynarodowego Festiwalu Teatru Lalek w Istambule, a także:

• tradycyjne, oryginalne lalki z XIX i początku XX wieku
• tradycyjne narzędzia jakie są wykorzystywane do ich tworzenia
• przykłady obrazujące różnice teatru cieni u Mameluków i w Turcji
• ilustracje karykatur Karagoza

Wystawa jest imprezą towarzyszącą XI Międzynarodowemu Festiwalowi Teatru Lalek i Animacji Filmowych dla Dorosłych - Lalka Też Człowiek 2016.

Krótki zarys wszystkiego to wielomedialny spektakl, który opowiada historię świata, używając unikalnego teatralnego języka. Technologia jest w nim jednym z artystów, który współgra z żywymi aktorami i twórcami live. Ten studziesięcio-minutowy obraz pozwala spojrzeć na naszą historię z lotu ptaka, pozwalając dostrzec potęgę i słabość ludzkości. Artyści tworzą obrazy jakby wyjęte z głębi ludzkiej wyobraźni, jednocześnie ukazując publiczności wnętrze swojego artystycznego wartszatu. Widz zobaczy proces i wynik tworzenia teatru przez żywych aktorów, artystów wizualnych, reżyserię live i technologię.

Jest to ciekawe połączenie sztuki wizualnej, filmowej i sztuki teatru, co pozwala je nazwać performative cinema. Centralnym punktem spektaklu jest kamera, która, ustawiona nad sceną, tworzy dla widza niecodzienny punkt widzenia. Może on doświadczyć obrazów wyjętych żywcem spod mikroskopu czy znanych z filmów przyrodniczych, wojennych scen batalistycznych czy pełnych abstrakcji. A wszystkie te obrazy tworzone są "tu i teraz" pod jego stopami.

reżyseria Teo Dumski
rysunek live Sebastian Siepietowski
efekty wideo live Teo Dumski
współpraca muzyczna Kamil Dysiewicz, Maciej Zakrzewski
kostiumy Gabriela Budzyńska
choreografia Jan Nykiel
produkcja Sławomir Chomiak
obsada Magdalena Bocianowska, Bożena Bukowska, Katarzyna Janekowicz / Anna Nowak, Agata Obłąkowska-Woubishet, Kamil Dysiewicz / Mateusz Kieraś, Przemysław Furdak

Przybywa dwójka lalkarzy uzbrojonych w potężną broń humoru: jest nią obdarzony bezgranicznym entuzjazmem Pollichinelle - najbardziej znana lalka na świecie. Przygotujcie się na wyjątkowy spektakl. Ale zgodnie z planem, nic w tym przedstawieniu nie przebiega zgodnie z planem. Witajcie w najnowszej wersji historii Pollichinelle, eksplodującego szaloną radością, prowokującego nieskrępowany śmiech zarówno u dzieci jak i dorosłych. Ponieważ Pollichinelle śmieje się ze wszystkiego. Nawet ze śmierci.

Wystawa Karagöz prezentująca lalki Cengiza Özek - mistrza tureckiego teatru cieni Karagöz, lalkarza, popularyzatora sztuki teatru cieni, dyrektora Międzynarodowego Festiwalu Teatru Lalek w Istambule, a także:

• tradycyjne, oryginalne lalki z XIX i początku XX wieku
• tradycyjne narzędzia jakie są wykorzystywane do ich tworzenia
• przykłady obrazujące różnice teatru cieni u Mameluków i w Turcji
• ilustracje karykatur Karagoza

Wystawa jest imprezą towarzyszącą XI Międzynarodowemu Festiwalowi Teatru Lalek i Animacji Filmowych dla Dorosłych - Lalka Też Człowiek 2016.

Portrety wybranych bohaterów dramatu "Ony" Marty Guśniowskiej.

Praca wykonana w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej, na kierunku Edukacji artystycznej w zakresie sztuk plastycznych, pod kierunkiem dr Marii Kiesner.

Lalki stanowią interpretację dramatu Marty Guśniowskiej "Ony". Przedstawione zostały cztery, kluczowe postaci tekstu – Matka, Ojciec, Księżniczka oraz tytułowy Ony. Problematyka utworu nawiązuje do odczuć dziecka w kontekście rozwodu rodziców, ucieczki w świat własnej wyobraźni oscylującej między jawą, a snem. Lalki zostały wykonane w technice papieru mâché oraz z różnorodnych, barwionych materiałów.

Poetyczna opowieść na podstawie noweli Emmanuela Schmitta. Historia o rzeczach, których nie jesteśmy w stanie uniknąć. Jak przejść na drugą stronę akceptując przemijającą rzeczywistość? Jak stawić czoła śmiertelnej chorobie i gdzie szukać wsparcia? Jak podzielić się swymi obawami z krewnymi i zrozumieć czemu jest im trudno rozmawiać z nami w taki sposób jakby wszystko było w porządku?

Poradzić sobie z tak wielu trudnymi pytaniami i znaleźć odpowiedź by ostatnie chwile życia przeżyć jak najpełniej. To historia Oscara i Różowej Pani.

"Eklezjastes" Ołeksij Krawczuk według Księgi Eklezjastesa.
Występ dla dorosłych.

Każda etiuda jest jak dzban napełniony doświadczeniem każdego. Doświadczeniem każdego w poszukiwaniach sensu życia. Sens życia usprawiedliwiony u niektórych sławą, u niektórych służeniem ludziom, w bogactwie, uciechach, ofiarze, miłości, mądrości… Ale czyż nie jest to wszystko próżnością, łowieniem wiatru? "… póki się nie przerwie sznur srebrny i nie skurczy się wstęga złota, nie rozbije się wiadro nad zdrojem, i nie złamie się koło nad studnią…" (Eklezjastes 12:6) … Więc co napełni nasze życie sensem? Każda etiuda jest jak dzban, który wypełni się doświadczeniem każdego.

reżyseria Ołeksij Krawczuk
scenografia, lalki Eugeniusz Dula
videoart Ołeksij Choroszko
reżyseria śpiewu (piosenka ludowa) Ludmiła Zborowska

Wystawa Karagöz prezentująca lalki Cengiza Özek - mistrza tureckiego teatru cieni Karagöz, lalkarza, popularyzatora sztuki teatru cieni, dyrektora Międzynarodowego Festiwalu Teatru Lalek w Istambule, a także:

• tradycyjne, oryginalne lalki z XIX i początku XX wieku
• tradycyjne narzędzia jakie są wykorzystywane do ich tworzenia
• przykłady obrazujące różnice teatru cieni u Mameluków i w Turcji
• ilustracje karykatur Karagoza

Wystawa jest imprezą towarzyszącą XI Międzynarodowemu Festiwalowi Teatru Lalek i Animacji Filmowych dla Dorosłych - Lalka Też Człowiek 2016.

Portrety wybranych bohaterów dramatu "Ony" Marty Guśniowskiej.

Praca wykonana w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej, na kierunku Edukacji artystycznej w zakresie sztuk plastycznych, pod kierunkiem dr Marii Kiesner.

Lalki stanowią interpretację dramatu Marty Guśniowskiej "Ony". Przedstawione zostały cztery, kluczowe postaci tekstu – Matka, Ojciec, Księżniczka oraz tytułowy Ony. Problematyka utworu nawiązuje do odczuć dziecka w kontekście rozwodu rodziców, ucieczki w świat własnej wyobraźni oscylującej między jawą, a snem. Lalki zostały wykonane w technice papieru mâché oraz z różnorodnych, barwionych materiałów.

Wystawa czynna jest od czwartku do soboty w godzinach 10.00-17.00. Wejście przez hol kas przedsprzedaży. Dla widzów także godzinę przed spektaklem oraz w czasie przerw. Wstęp bezpłatny.

Informacje o wystawie dostępne na stronie Teatru Narodowego - Opery Narodowej.

Spektakl przeznaczony dla widzów 16+.

Pietruszka - to tradycyjny bohater teatru lalek, który ma braci na całym świecie. We Włoszech Pietruszkę nazywają Pulcinella - imię zawdziecza kogutowi, w Holandii Pickelhering (pikling - wędzony śledź), w Niemczech to Hanswurst (kiełbasa), a w Anglii - Punch co m.in oznacza uderzenie pięścią. U wszystkich, charakterystyczny jest długi, haczykowaty nos, garb na plecach a w ręku wielka pałka, którą traktują wszystkich po kolei. Nasz Pietruszka także czasami posługuje się pałką, nie oznacza to jednak, że namawiamy czy uczymy kogokolwiek aby chwytał za nią i nią walczył.

Ta pałka to symbol tego, że Pietruszki tak jak ludzi i całej Rosji nikt nigdy nie będzie w stanie pokonać.

Twórcy spektaklu - Anatoli Arhipow i Larisa Baleewskih - pierwsi lalkarze animatorzy Pietruszki, postanowili wskrzesić tę tradycyjną postać w Rosji w 1992 roku. Od 2001 roku do chwili obecnej Pietruszka pojawia się na festiwalach w Polsce, Francji, Austrii, Chorwacji, Anglii, Hiszpanii, Niemczech, Szkocji, Danii i innych. Dzięki Anatolijowi w 2013 powstała powieść Diny Rubinoi "Syndrom Pietruszki".

Dzisiaj zaprezentujemy Państwu specjalny wariant spektaklu dla dorosłych (tak przedstawiono Pietruszkę na początku jego istnienia)

W spektaklu "Ja, Syzyf" poruszamy odwieczny temat poszukiwania własnego "ja". Od najstarszych czasów filozofowie zastanawiali się nad absurdalnością ludzkich zachowań. Niezależnie od wybranej drogi, niezależnie od tego kim chcemy się stać, jakie wyjście awaryjne przedsięwziemy, zawsze powracamy do tego co jest w nas. Ludzkie życie jest powtarzaniem wciąż tej samej czynności. Przewidywalnie, identycznie, wciąż od nowa. I ta jednostajność sprawia, że zastanawiamy się nie nad sensem lecz nad bezsensem ludzkiego życia.

Wystawa Karagöz prezentująca lalki Cengiza Özek - mistrza tureckiego teatru cieni Karagöz, lalkarza, popularyzatora sztuki teatru cieni, dyrektora Międzynarodowego Festiwalu Teatru Lalek w Istambule, a także:

• tradycyjne, oryginalne lalki z XIX i początku XX wieku
• tradycyjne narzędzia jakie są wykorzystywane do ich tworzenia
• przykłady obrazujące różnice teatru cieni u Mameluków i w Turcji
• ilustracje karykatur Karagoza

Wystawa jest imprezą towarzyszącą XI Międzynarodowemu Festiwalowi Teatru Lalek i Animacji Filmowych dla Dorosłych - Lalka Też Człowiek 2016.

Portrety wybranych bohaterów dramatu "Ony" Marty Guśniowskiej.

Praca wykonana w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej, na kierunku Edukacji artystycznej w zakresie sztuk plastycznych, pod kierunkiem dr Marii Kiesner.

Lalki stanowią interpretację dramatu Marty Guśniowskiej "Ony". Przedstawione zostały cztery, kluczowe postaci tekstu – Matka, Ojciec, Księżniczka oraz tytułowy Ony. Problematyka utworu nawiązuje do odczuć dziecka w kontekście rozwodu rodziców, ucieczki w świat własnej wyobraźni oscylującej między jawą, a snem. Lalki zostały wykonane w technice papieru mâché oraz z różnorodnych, barwionych materiałów.

Wystawa czynna jest od czwartku do soboty w godzinach 10.00-17.00. Wejście przez hol kas przedsprzedaży. Dla widzów także godzinę przed spektaklem oraz w czasie przerw. Wstęp bezpłatny.

Informacje o wystawie dostępne na stronie Teatru Narodowego - Opery Narodowej.

Widowisko inspirowane opowieścią Umberto Eco pt: "Generał i bomba"

"Dla mnie bomba!!!" to spektakl laboratorium. Główny bohater – naukowiec przy pomocy różnorodnych technik teatralnych opowiada w nim swoją historię. Otóż… pewnego razu w jego pracowni pojawili się dziwni goście. Bardzo interesowali się doświadczeniami, które robił i zadawali mu wiele pytań. Jak się później okazało wiedzę, którą w ten sposób zdobyli, wykorzystali do zrobienia najstraszniejszej na świecie bomby. Naukowiec, gdy się o tym dowiedział postanowił podkraść się do magazynów i przerobić bomby…

Jest to spektakl o tym, że bardzo dużo zależy od takich małych niewidocznych drobinek i o tym, że to czego nie widać często jest ważniejsze od widzialnego.

scenariusz i reżyseria Krzysztof Zemło
scenografia Ewa Zemło
muzyka Jan Wyszkowski
działania aktorskie Krzysztof Zemło

Miłość bywa ślepa a czasem… kochankowie są niewidzialni. "Allegro ma non troppo" nie zawiera jednej opowieści lecz ma wiele wątków. Jest to historia pieszczot, dwóch twarzy w uścisku, przygód biurkowej lampy piszącej do ukochanego blasku wytworzonego przez swoje własne światło, doświadczeń tajemniczej istoty, której nie można zobaczyć ale którą się wyczuwa… Te elementy tworzą mozaikę, w której pary nie są pewne czy marzą o miłości czy kochają swoje marzenia.

Spektakl jest kombinacją teatru lalek, teatru przedmiotu i żywego teatru opowiadającego o tym szalonym bycie, który wędrując na ślepo przez życie, uderza innych nie bacząc kogo rani, a który wciąż zasługuje na uznanie: Miłość.

Wystawa Karagöz prezentująca lalki Cengiza Özek - mistrza tureckiego teatru cieni Karagöz, lalkarza, popularyzatora sztuki teatru cieni, dyrektora Międzynarodowego Festiwalu Teatru Lalek w Istambule, a także:

• tradycyjne, oryginalne lalki z XIX i początku XX wieku
• tradycyjne narzędzia jakie są wykorzystywane do ich tworzenia
• przykłady obrazujące różnice teatru cieni u Mameluków i w Turcji
• ilustracje karykatur Karagoza

Wystawa jest imprezą towarzyszącą XI Międzynarodowemu Festiwalowi Teatru Lalek i Animacji Filmowych dla Dorosłych - Lalka Też Człowiek 2016.

Portrety wybranych bohaterów dramatu "Ony" Marty Guśniowskiej.

Praca wykonana w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej, na kierunku Edukacji artystycznej w zakresie sztuk plastycznych, pod kierunkiem dr Marii Kiesner.

Lalki stanowią interpretację dramatu Marty Guśniowskiej "Ony". Przedstawione zostały cztery, kluczowe postaci tekstu – Matka, Ojciec, Księżniczka oraz tytułowy Ony. Problematyka utworu nawiązuje do odczuć dziecka w kontekście rozwodu rodziców, ucieczki w świat własnej wyobraźni oscylującej między jawą, a snem. Lalki zostały wykonane w technice papieru mâché oraz z różnorodnych, barwionych materiałów.

Wystawa czynna jest od czwartku do soboty w godzinach 10.00-17.00. Wejście przez hol kas przedsprzedaży. Dla widzów także godzinę przed spektaklem oraz w czasie przerw. Wstęp bezpłatny.

Informacje o wystawie dostępne na stronie Teatru Narodowego - Opery Narodowej.

Etiudy studenckie - "Trip", "Il Lusions" i "U panien Mortées"

"Drugi pokój - impresja według Zbigniewa Herberta" łączy dwa rodzaje sztuki - język teatralny z językiem wizualnym. Dwie przestrzenie, w których główną rolę odgrywają czarnobiałe obrazy ukazujące zwykłą nużącą codzienność w poetycko-nastrojowej interpretacji. Dwa czasy, które mimo swej równoległości płyną w innym rytmie. W spektaklu nie ma miejsca na budowanie psychologiczne postaci – tę warstwę dramatu pozostawiono widzowi, który jako bezimienny sąsiad uczestniczy w zdarzeniach stających się specyficznym dokumentem.

inscenizacja i reżyseria Dorota Anna Dąbek
kompozytor i wykonawca muzyki Grzegorz Małkowski
foto/ video Tomasz Taracha
muzyka Grzegorz Małkowski
występują Anna Ponieważ, Marek Tynda, Dorota Anna Dąbek, Piotr Stec

Dom, w którym ukrywa się Geronimo w Pakistanie. Dokładna jego kopia w bazie wojskowej w Północnej Karolinie. Trzeci, bliźniaczy dom w Jordanii gdzie nagrywany jest film. Najwiekszę w historii polowanie na człowieka. Szeryf owładnięty obsesją białego wieloryba. Chłopięcy zespół Weź To ćwiczy do historycznej misji. Kowboje i Indianie. Samoloty i piwo. Kopie, odbicia, imitacje i cheeseburgery.

Za pomocą sobie właściwego języka sztuki (modele, video projekcje, animacje edytowane w realnym czasie trwania spektaklu) Agrupación Señor Serrano prezentuje sceniczny western, gdzie rzeczywistość miesza się ze swymi kopiami, rysuje bezlitosny, popowy portret dekady następującej po 11 września, będącej nasieniem XXI wieku. Przyjdź i zobacz.

Wystawa Karagöz prezentująca lalki Cengiza Özek - mistrza tureckiego teatru cieni Karagöz, lalkarza, popularyzatora sztuki teatru cieni, dyrektora Międzynarodowego Festiwalu Teatru Lalek w Istambule, a także:

• tradycyjne, oryginalne lalki z XIX i początku XX wieku
• tradycyjne narzędzia jakie są wykorzystywane do ich tworzenia
• przykłady obrazujące różnice teatru cieni u Mameluków i w Turcji
• ilustracje karykatur Karagoza

Wystawa jest imprezą towarzyszącą XI Międzynarodowemu Festiwalowi Teatru Lalek i Animacji Filmowych dla Dorosłych - Lalka Też Człowiek 2016.

Toporland - suita bez słów na Tekturę i Kontrabas, inspirowana twórczością Rolanda Topora i Johanna Sebastiana Bacha.

Był sobie rulon tektury. Ożył on, dzięki aktorom, niczym taśma filmowa - przewijany w rytmach współbrzmiących z kontrabasem, ukazał ciąg zaskakujących scen, podszytych czarnym humorem Rolanda Topora.

Plastycznie przetworzony, z inspiracji prac mistrza czarnego humoru Rolanda Topora, olbrzymi rulon Tektury, pokazuje swoje zaskakujące wnętrze. Rytmem zaś jego życia, dookołem, jest kreowana na żywo rzeczywistość muzyczna kontrabasu.

scenariusz i inscenizacja Wojciech Olejnik
muzyka Bogdan Edmund Szczepański
współpraca scenograficzna Violetta Halenka, Katarzyna Rogowiec